Dag 12

Dag 12 donderdag 19 juli

Bighorn National Forest via Sheridan. We hebben gisteren de laatste overnachting in Buffalo omgezet naar Best Western Sheridan centre. We rijden eerst via de interstate 90 richting Sheridan naar Ranchester om daar via de hw14 het park van bovenaf in te rijden.

We rijden weer door de heuvels en de bergen komen snel dichterbij en na een half uurtje rijden we al op een slingerend weggetje naar boven. Het roodbruine asfalt kronkelt zich een weg naar boven tussen dennenbomen en grijze en rode rotsen terwijl we achter en naast ons de vlaktes van Great Plains zien, af en toe onderbroken door heuvelruggen. Dat is nog eens een uitzicht!

De weg stijgt van 3900 ft in Dayton tot 9600 ft boven in, langs de rode weg kunnen we duidelijk de verschillende lagen onderscheiden waaruit de berg is opgebouwd, met bordjes erbij waar staat hoe oud het gesteente is, van 100 tot 300 miljoen jaren oud. We zien ook het resultaat van een aantal steenlawines die bomen en alles op hun pad hebben meegesleurd en zo kale plekken achterlaten op de anders met groene dennenbomen begroeide bergflanken. De bodem is overal bedekt met prachtig groen gras wat hier dus niet beregend wordt. Het is hier ook duidelijk een wintersportgebied, we zien bordjes naar skipaden en er staan Zwitserse chalets.

We rijden langs Sibley Lake en stoppen bij het recreatie/boten deel en wandelen we na de steigers waar vissers bezig zijn en kijken over het water heen. Sommige heuvels zij helemaal begroeid met allemaal verschillende wilde bloemen in roze, blauw, paars, geel en wit. Het wildlife vandaag is; een marmot, diverse reeën en koeien. Helaas zien we op onze weg geen elanden, maar wel mooie natuur. We rijden nu langs een vallei waar een klein riviertje door stroomt en links en rechts staan auto's bij aangegeven visplekken. Bij 1 visplek vragen we of het nog ver is naar Medicine Wheel en we horen dat het nog 15 ml verder is.

We rijden dus naar Medicine Wheel, een oude, heilige plaats voor Indianen. Dit is een soort steencirkel die verdeeld is in 28 delen met een grote hoop stenen in het midden. Niemand weet echt waarvoor hij dient want de verschillende stammen hebben allemaal een verschillende uitleg voor de stenen. We hebben even moeite met het te vinden, maar uiteindelijk komen we veilig aan op de parking ervan. Daar staat er tot onze verrassing een ranger klaar om ons uitleg te geven. De ranger vertelt dat het ongeveer een uur heen en weer is, dat Indianen de site nog altijd gebruiken en dat ze elk moment mogen komen om een ceremonie te houden en dan kunnen beslissen om even niemand naar boven te laten gaan. Hij vraagt ons ook om respect te hebben voor ceremonies en de aanwezige offers. Dat beloven we en vertrekken dan naar Medicine Wheel voor een wandeling van 4 km.

Borden onderweg bij het wandelen leggen uit dat er meer dan 100 Medicine Wheels zijn, waarvan dit de bekendste is, en dat elke Indiaan hier een keer in zijn leven wil naartoe komen, een beetje zoals bij Mekka dus. Als we boven op de top van de heuvel komen, zien we een steencirkel op de grond, afgezet met touwen waar inderdaad lappen stof en stoffen zakjes zijn rondgebonden, wat een kleurrijk zicht biedt. De steencirkel heeft een diameter van 28m dus we zijn er redelijk snel rond. Er staat altijd een ranger op wacht die erop moet letten dat niemand iets in de cirkel legt, zeker geen geld of metaal. Hoewel ze altijd aanwezig zijn, mogen ze nooit zelf de cirkel binnen, alleen Indianen of mensen die hun geloof aanhangen, mogen dat. Ik vraag me af waarom niemand weet wat de cirkel betekent, als er elke dag verschillende ceremonies doorgaan, maar de ranger legt me uit dat verschillende stammen er verschillende betekenissen aan geven en zij niet mogen zeggen dat de ene stam gelijk heeft en de andere niet. Zo hebben vorig jaar 53 verschillende stammen Medicine Wheel bezocht. Tevreden dat we weer hebben bijgeleerd, keren we terug naar de parking en vertrekken we naar ons volgende hotel in Sheridan. Net op het einde van het steile grindweggetje zien we een kudde koeien bijeen gedreven worden door een cowboy te paard. Snel foto en op weg terug naar Deyton via de steile afdaling om daar via Sheritan de interstate op te gaan.

Na het inchecken komen krijgen we een kamer toegewezen in het gebouw naast het hoofdgebouw. Er zijn 4 bouwdelen waarvan die met zwembad aan de andere kant van de weg ligt. Deze is verbonden met een dichte brug over de weg.

We hebben geluk, in de maanden juni juli en augustus is er elke 3e donderdag in mainstreet een groot event van 16.00 uur tot 22.00 uur. De straat is afgesloten en het staat vol met kraampjes en er is een echte country band. Na een biertje besteld te hebben bij de tent van de brewery lopen we over de markt heen en luisteren naar de muziek. Een zijstraat staat vol met food trucks en het is een drukte van jewelst.

http://www.sheridanwyoming.org/festivals-events/3rd-thursday/

Rond 19.00 uur terug naar hotel om te vertrekken naar Sapporo om sushi te eten.

Dag 11

Dag 11 woensdag 18 juli

Vandaag is het stadje Buffalo, wat aan de rand van het Bighorn-gebergte ligt in de Amerikaanse staat Wyoming, het einddoel van de reis. Hier kun je de sfeer van het Wilde Westen proeven, die nog levendig aanwezig is in de vele historische gebouwen en musea aan Main Street. Hier maar ook in Sheridan zien we heel weinig donkere mensen, of dit met het cowboy/indianen achtergrond cultuur te maken heeft of dat intergratie niet goed verloopt weten we niet.

Vanuit Casper rijden we via Shoshoni, prachtig groot meer met stuwdam en veel campingplekken, en Thermopolis (hot springs State park en Wyoming Dinosaur Centre) richting de bekende Cloud Peak Scenic Byway door Bighorn National Forest.

De weg leidt ons de eerste 50 mile weer door prairie landschap, hiernaar komen de bergen en landbouw. Het is vandaag echt afwisselend en prachtig om de verschillen in deze reis te zien. In het begin weer veel wild maar in het groene landbouw vebied niets meer.Na Ten Sleep gaan we Bighorn National Forest in en rijden we weer van 2400 meter tot de Powder River Pass op 3300 meter hoogte. Volgens lokale mensen zie je hier altijd wildlive, maar door de hitte laten zij zich niet zien. Hierna zien we links en rechts toppen met sneeuw liggen. Overal zien we mensen met quads rijden, of ze staat in de laadbak van zo'n Amerikaanse truck.

De Highway 16 en de Cloud Peak Scenic Highway van en naar het plaatsje Ten Sleep is een prachtige route die door miljoenen jaar oude gebergte voert, met schitterende vergezichten en in principe veel wild.

In Buffalo aangekomen, dat aan de voet ligt van de mooie Big Horn Mountains, doet ons een beetje denken Cody rechts van Yellowstone, waar we 3 jaar terug waren.

Hier zijn enkele leuke bezienswaardigheden die we snel gedaan hebben:

JimGatchel museum, hier lezen we hoe het tot stand is gekomen. In 1900 opende Jim Gatchell een apotheek, waar cowboys en inwoners van Buffalo regelmatig langskomen. Gatchell onderhield bovendien een goede relatie met de Native Americans, waardoor hij vaak geschenken ontving die hun eeuwenoude cultuur representeerden. Deze ‘traditie’ werd door de inwoners van Buffalo overgenomen, waardoor Gatchell tot zijn dood in 1954 een enorme verzameling uit Buffalo kon aanleggen. Na Gatchells dood schonk zijn familie de collectie aan de gemeente, met het verzoek of er een museum voor gebouwd kon worden.

Occidental Hotel Saloon & Restaurant: Het Occidental Hotel is een van de bekendste bezienswaardigheden in Buffalo. Het hotel stamt uit 1880 en heeft veel beroemde (en beruchte) gasten ontvangen, onder wie Butch Cassidy, Buffalo Bill en de jonge Teddy Roosevelt. Tegenwoordig kun je er nog steeds een kamer boeken, maar je kunt ook binnenwandelen voor het museum. Je ziet foto's van beroemde gasten, koppen van bizons, herten en wolven aan de muur van de saloon.

Verder door het stadje gelopen en zien dat er een kleine farmer markt plaatsvindt en er wordt reclame gemaakt voor de rodeo die om 19.00 start. Hier gaan we naar gaan kijken gezien het waarschijnlijk de laatste kans is om dit live in de oorspronkelijke streek te zien. De show en de beleving kennen wij niet en elke deelnemer, van groot tot klein en van man of vrouw, wordt met gejuich begroet.

Dag 9

Dag 9 dinsdag 17 juli

In de morgen rond 06.30 uur wakker geworden, kamer was klein en bedden niet optimaal en na wc bezoek en douche liep de wc over en stond alles blank. Handdoeken op de vloer en maar gaan ontbijten bij Moose Creek cafe. Voortreffelijk lekker ontbijt. Weer terug en daar was het paniek, water liep keuken in, nogmaals aangegeven dat we dit gisteren al gemeld hadden en vanmorgen niemand bereikbaar was. Sleutel ingeleverd en gegaan.

Van Walden naar Casper via Riversite, 200 mile via prairie, veeteeltbedrijven en prachtige ranches op ongeveer 2200 meter hoogte. Hier zien we nog echte cowboys op paarden die kuddes opjagen.

Als we na 15 minuten Colorado verlaten en Wyoming binnenkomen moeten we gelijk vol in de remmen, een hertenfamilie steek net voor ons de weg over. Dit zullen vandaag niet de laatste zijn, wel 200 tot 300 komen we in het wild tegen. Van kleine- tot grote groepen en zwervende individuelen.

Ook grazende koeien van prachtige glanzende zwarte tot mooie bruine lopen in grote getale rond, tussen de 1000 en 2000 stuks. De prachtige weg is erg rustig en we komen in de 350 km ongeveer 25 auto's tegen. Af en toe passeren we een gehucht en kleine steden zoals Cowdrey, Saratoga, Hanna, Medicine Bow, waarvan sommige nog geen 55 inwoners hebben.

Desondanks zijn we toch goed in Casper aangekomen en gaan eerst maar drinken inslaan. Bij het warme weer, al weer 33 graden, is drinken belangrijk. Vlakbij is ook een groot shopping centre waar we maar een kijkje gaan nemen, het is toch te vroeg om in te checken in het hotel.

Na gebruik te gemaakt te hebben van het zwembad en hottub gaan we nav aanrader naar het Texas Roadhouse om te eten.

Dag 8

Dag 8 maandag 16 juli

Vandaag op weg naar Walden via Vail een luxe wintersportplaats vlak bij Aspen en Silverthorne (2400 meter hoog).

Vail is ook ontstaan uit voormalige ski-troopers van de 10th Mountain Division uit de Tweede Wereldoorlog, alleen later dan Aspen pas in de jaren ´60. We stoppen midden in Vail Village, het leukste deel van deze lang gerekte stad. Hier draait het alleen maar om skiën, het zomerseizoen is rustiger met wandelaars, fietsers, tennissers en golfers. Het lijkt wel wat op Whistler (ook zo leuk) en is nagebouwd naar Europese ski-resorts. We rijden een rondje maar het lijkt net zoals Aspen niet weggelegd voor het gewone volk. Alles rondom Vail is/heeft een eigen skigebied en hoe verder weg hoe eenvoudiger en kleiner het wordt.

Verder gereden naar Silverthorne waar we eerst over de Vail pass rijden 10800 ft hoog om dan langs een grote outletmall komen http://www.outletsatsilverthorne.com en maar even gaan kijken. Kijken wordt kopen en tijdje doorbrengen.

De hellingen van de bergen bij de pas en verder staan vol dennenbomen. De weg loopt tussen de bossen door.

Na Kremmling gaan wij via "North Park" verder, dit is een grote hoogvlakte op ongeveer 2000 meter omgeven door bergen en kleine riviertjes zoal little muddy creek en Grizzly creek. Echter ook hier komen we de Colorado river weer tegen. Het is uitsluitend grasland en hele grote ranches met prachtige huizen. Hier komt het beste hooi voor paarden vandaan uit de Verenigde Staten hoorde wij vandaag in hotel. Ook zie je hier grote meren van smeltwater uit de bergen waar mensen met boten op varen, waterskiën en kanoën.

Om half 4 komen we aan in Walden en gaan op zoek naar ons authentiek “western” hotel Antlers Inn met daarbij River Rock Cafe om te eten en drinken. Ook Walden is uniek, het is de 'Moose viewing capital of the USA'! Een moose is een soort eland en overal zie je er afbeeldingen van. In het "Moose Creek Cafe" staat een levensgrote moose voor de deur.

De eigenaar van het Antlers Inn, vertelde dat de regels van de town niet voor dat park golden, omdat het net buiten de stadsgrenzen ligt. De county is daardoor de regelgever, waardoor een regel die verplicht tot het opruimen van autowrakken en andere ellende, in de hele county zou gelden. En daar zou een van de bestuurders, eigenaar van een ranch waar het ook een grote puinhoop is, nooit zijn medewerking aan verlenen... Altijd aardig, zulke inside information.

We eten ook maar daar en dat is geen verkeerde keus. Zitten we daar in de middle of nowhere, zijn er nog 2 Hollanders en 3 Denen in het hotel restaurant River Rock Cafe.

Als we naar de kamer gaan begint de wc kuren te vertonen en hebben we dit meteen gemeld. Echter na ½ uur niets vernomen en weer status opgevraagd, monteur nam niet op en manager niet bereikbaar. Gelijk maar aangegeven dat het nu hun probleem was.

Dag 7

Dag 7 zondag 15 juli

Vandaag op weg naar Eagle maar éérst rijden we het Arches National Park in.

Een intensief bezoekje aan het nationaal park is het wel, de rotsbogen zijn namelijk niet te bereiken met de auto. Sterker nog, je mag een flinke wandeling maken om dit fantastische natuurschoon te kunnen bewonderen. Nergens in de wereld kun je zoveel natuurlijke rotsbogen vinden als binnen het Arches National Park. Er zijn meer dan 2.000 bogen gedocumenteerd, variërend van flinterdunne scheuren tot bogen van meer dan 97 meter breed.

Hoe zijn deze bogen in Utah ontstaan? Nou, dat gaat dus miljoenen jaren terug, toen het gebied zich boven de zee bevond. Het water droogde op, een dikke laag zout bleef over en dit zout werd later bedekt met diverse lagen zand. Deze zandlaag versteenden, het zout kwam hierdoor onder druk te staan waardoor het zout door de scheuren van stenen wegvloeien. Hierdoor zijn er minuscule holtes en scheuren ontstaan. Dit geeft vrij spel voor de elementen water en lucht, die door temperatuurverschillen de holtes creëren en steeds groter maken.

In het Arches National Park zijn er verschillende trails te lopen om de meest prachtige bogen (arches) te zien. De Delicate Arch Trail is er niet zomaar één. Naast dat je via deze route de bekendste boog kan bekijken, is dit ook een zware wandeling van bijna vijf kilometer. Door het hoogteverschil van 146 meter, hoge temperaturen en het feit dat er geen schaduw is, is de wandeling van ruim 3 uur een redelijke uitdaging. Een zware trail, die Britt en ik gedaan hebben.

Met zijn allen hebben we nog de Devils Garden Trail gelopen, die je onder andere naar de Landscape Arch leidt. Deze route is met 2,6 kilometer heen en terug lang niet zo intensief als de Delicate Arch Trail, mede omdat het een vrij vlak pad is. Maar, ook hier krijg je een uitzicht van jewelste voor terug , de blauwe lucht maakt het natuurlijk ook allemaal nóg mooier.

Wij hebben besloten ook gezien de warmte, dikke 34 graden, om de andere Trail`s niet meer te lopen. Het is ondertussen 14.00 uur en we moeten nog ruim 350 km afleggen.

Via de State Hwy Rtel 6 gaan we de state grens over van Utah naar Colorful Colorado en zien het State bord langs de weg staan. In Utah mochten we 80 ml rijden hier maar 75 mile. De weg gaat nu verder als de I70 en overal zie je ook hier borden van een Dinosaur Museum. Iets verder dan Grand Junction zien we diverse Vineyards en Winery winkels.

Verder weg rijden we over de Interstate 70 langs de Colorado rivier en zien we de Roller Dam bij Palisade. Na enige tijd komen we door De Beque en zien daar zowaar een Buds Premium Cannabis store tegen. Iets verder loopt de 2 dubbele wegen hier als een soort traps gebeuren langs elkaar.

Verder rijdend langs de rivier komen we bij Glemwood Springs. Ook in dit deel van onze trip zien we weer veel activiteiten zoals vlotverhuur, diverse waterparken enz., maar ook de Winery en Brewing Companys zijn massaal aanwezig.

Om 17.30 uur komen we bij het hotel aan in het Best Western in Eagle en gaan naar de hot tub en douce lekker sushi eten in downtown. Als we terugkomen zien we 3 mooie brandweerauto’s bij het hotel staan. Er zijn wel veel bosbranden door droogte maar kan ook training/cursus zijn.

Dag 6

Dag 6 zaterdag 14 juli

Vandaag op weg naar Moab een ritje van 320km om Arches te bezoeken, echter eerst gaan we 4 corners bezoeken. Dit is maar een uurtje omrijden wat we er wel voor over hebben. Jaren terug heeft Mia hier bij een indianen kraam prachtige geëmailleerde kettingen gekocht.

Het is een uniek raakpunt van 4 staten; Utah, Arizona, New Mexico en Colorado waar wij nu in zijn. Het blijft een vreemde plek waar je, uiteraard, voor moet betalen, $5 per persoon. Het is een groot cirkel die verwijzen naar de 4 staten, daaromheen zijn de 4 zijden met kleine indianenkraampjes. Zij verkopen allemaal hetzelfde; dromenvangers, pijlen, speren, sieraden en geschilderde dingetjes. Gelukkig zijn we vroeg, 10 uur, en is het nog totaal niet druk. We kunnen rustig foto's maken en de kramen bezoeken. Als we het park uitrijden gaan we een gegeven moment de hw 41 op, 1 rechte weg van 30 km over heuvelachtig terrein van dorre verdroogde velden. Bij Aneth wordt het groener, maar dat komt door de San Juan river. Bij Bluff gaan we de hw 191 op richting White Mesa, waar we ongeveer 100km door rood gebergte rijden. Een prachtig uitzicht wat geen moment verveeld. Bij Blanding eten we wat en zien het Dinosaur Museum, dit laten we maar wat het is. De afgelopen dagen zijn we veel van dergelijke Dinosaur dingen tegengekomen, waarschijnlijk vroegen veel hier geweest. We komen weer, maar nu van de andere kant langs Hole in the Rock http://www.theholeintherock.com/.

Rond 14.30 uur komen we na het passeren van een flinke regenbui weer met een zonnetje bij het hotel in Moab aan. Het is 33 graden en al zijn we te vroeg we mogen de kamer op waar we ons snel omkleden om gebruik te maken van het mooie buitenzwembad.

Na een uurtje vertoeven in de pool gaan we even de La Sal Mt. Loop rijden, langs de Colorado River, rte 128 E. Bij Red Cliffs Lodge hebben we Movie Historic Museum proberen te vinden. Op deze ranch en omgeving zijn heel veel films opgenomen met bekende namen zoals: Rio Grande, starring John Wayne en Maureen O’Hara, was de 1ste film die in 1948 hier is opgenomen. Ook zijn 100den reclamefilms op de ranch opgenomen. De rode rotsen zijn een prachtig decor. Je ziet aanplakbiljetten en attributen, handtekeningen. Een documentaire waarin stukken film met het decor wordt getoond. Best leuk. Enkele bekende namen Henry Fonda, Rock Hudson, Jimmy Stewart, Richard Bone, Lee Marvin, Antony Quinn, Tom Cruise, Johnny Depp en vele anderen.

Moab, dit is gelegen tussen een aantal parken en midden in de woestijn en is een toeristisch stadje, met veel hotels, restaurants en aanbieders van allerlei outdoor activiteiten.

Morgen gaan we het Arches National Park bezoeken.

Ons hotel ligt midden in Moab, dus wanneer de zon onder is en de temperatuur gedaald is lopen we door Main Street en zoeken een tentje om te eten het wordt Eddie McStiff’s.

Dag 5

Dag 5 vrijdag 13 juli

Het is 13 juli en we zijn al vroeg op weg naar de Mesa Verde National Park, beroemd om de overblijfselen van de Anasazi cultuur waaronder de 'cliff dwellings' rotswoningen te bezoeken.

Het ongerepte woestijnlandschap rondom Moab bij de Needles Overlook het uitzicht over deze doolhof van kloven en ravijnen.

We slaan naar rechts de Hw 160 af en komen na een stukje rijden bij de parkingang. Hier kopen we weer de “golden eagle”, de National Park pass, om zo alle National Parken te bezoeken. De doet weer zijn werk en we krijgen een mooie brochure over Mesa Verde mee. Vervolgens wacht ons een rit over een steeds hoger voerende kronkelweg en het is al snel duidelijk waarom de Spanjaarden dit gebied Mesa Verde noemden: de groene hoogvlakte. Na 15 mile komen we bij het bezoekerscentrum. Hier kun je onder begeleiding van gids een tour boeken, dat hebben wij niet gedaan.

Een aantal van de verhalen gaat over Mesa Verde. Ceram beschrijft de ontdekking van de dorpen van de Anasazi, de theorieën over het ontstaan van deze dorpen en hoe deze Anasazi geleefd moeten hebben, alsmede alle gissingen over de redenen waarom deze Anasazi hun dorpen verlieten en aan het einde van de twaalfde eeuw wegtrokken - in het tijdsbestek van enkele generaties - en in het niets leken op te lossen. De Anasazi hadden hier ruim zeven eeuwen geleefd.

We rijden over de Chapin Mesa road naar Cliff Palace. Onderweg stoppen we even voor een view op het hoogste punt, 2800 meter. Bij de stop hebben we vanaf dit punt een fraai zicht op Cliff Palace dat daar beneden ons onder het overhellende rotsdak tegen de bergwand ligt.

Dit kun je dus onder begeleiding van gids bezoeken via een lange kronkelige afdaling langs stenen trappen en rotspaden. Veeboer Richard Wetherill heeft in 1892 dit rotspaleis ontdekt. Niet zo maar een kleine archeologische vondst, maar gelijk maar een heel dorp. Een indrukwekkend dorp dat zeker en ik kan me de benaming Cliff Palace dan ook heel goed invoelen. Wetherill zou zich ontwikkelen tot een uitmuntend amateur-archeoloog en samen met zijn broers nog meer ontdekkingen doen.

De Anasazi hebben zichzelf nooit zo genoemd, vertelt de ranger, dat is een term die de archeologen van de Navajo overgenomen hadden. 'het oude volk' of zoals dat in het Navajo heet de Anasazi. De Navajo en de Anasazi waren geen tijdgenoten, want de Anasazi waren allang uit dit gebied vertrokken toen de Navajo vanuit het noorden naar dit gebied migreerden.

Archeologen denken dat Cliff Palace een spiritueel centrum was. Cliff Palace was wellicht een soort Vaticaan voor de Anasazi van het Mesa Verde gebied.

Voordat we naar Balcony House gaan hebben we tijd om de Ruins Road af te rijden. We komen bij een pithouse, de resten van een oude behuizing van de vroege Anasazi. Het was niet meer dan een omvangrijke kuil in de grond met wanden en een dak van takken die met leem werden bestreken. Van dat dak en de wanden is natuurlijk niets overgebleven.

We komen bij een uitzichtspunt waar we een fraai uitzicht hebben over het Square Tower house, een dorpje dat minder groot is dan Cliff Palace, maar heel mooi bewaard gebleven. In deze hele omgeving zijn heel veel dorpen en dorpjes te vinden, ook buiten dit nationale park in het Ute Mountain Reservation. Het Mesa Verde National Park kent twee hoofdwegen over de mesas, die van Chapin Mesa en die van Wetherill Mesa, deze laatste nog hoger gelegen weg is alleen in de zomermaanden open en begaanbaar. Deze weg is voor de auto- en motorrijders een genot om te rijden.

Wij hebben bewust de tour van Balcony niet geboekt. Via een heel steile houten ladder moet je om Balcony House binnen te komen en dat mensen met hoogtevrees dat niet moeten doen.

Verder moet je kruipen door een gangetje en zijdelings tussen een muur en de rotswand door en dan ben je pas in Balcony House.

Van een ranger horen wij dat vermoed wordt dat Balcony House een opleidingsinstituut was voor sjamanen - medicijnmannen. Ook hij vertelt dat hier nog regelmatig indianen komen voor rituelen. Er is één plaats langs de Wetherill Mesa, het Stephouse, waar geen indiaan een voet durft te zetten en ook de Ranger ervaart elke keer als hij daar komt een aparte sfeer en hij vertrekt er altijd met hoofdpijn.

We bedanken de Ranger en vertrekken naar het Park Headquarters waar we een bezoek brengen aan het museum. Vanuit het museum kun je wandelen naar de enige ruïne die je zonder rangerbegeleiding mag bezoeken, het Spruce Tree House, helaas is deze afdaling sinds 2015 niet meer in gebruik. Hij is instabiel, maar dit is ons niet bij de ingang vertelt echter het staat wel op de webpage.

Nu nog de wetherill mesa toeren en in de verte zien we de donkere wolken en bliksems in de lucht en na een ½ uur komen we op het eind van de weg bij Step House en Long Hoyse aan. Snel sanitaire stop en de prachtige autoroute weet terug naar de uitgang. Op weg naar het hotel wilden we langs de mesa pottery op, maar deze was voor onbepaalde tijd dicht!!!!. Bij het hotel even geïnformeerd. Die stuurde ons naar de Notah-Dineh indianen winkel https://notahdineh.com prachtig om binnen rond te kijken.

Al met al was het een leerzame en interessante dag. Lekker gegeten nog bij de Tai in Main Street en vanavond gaan we nog een lekker drankje op ons terras doen.

Dag 4

Dag 4 donderdag 12 juli

Vandaag gaan we van Alamosa naar Cortez waar we 2 nachten blijven, een afstand van ruim 300 kilometer. Cortez ligt op 2100 meter hoogte, dus we blijven op hoogte stage.

Onze weg loopt weer via dalen en langs een rivier door prachtige natuurgebieden en eindigt in een forse bergpas (de "Wolf Creek Pass", met een hoogte van 10,850 voet (ongeveer 3250 m). Het is ook een ski gebied en net voor de pas liggen allemaal parken met prachtige chalets. De hoogte klinkt erger dan het is, want we kwamen van 2200 m af. We zitten nog steeds in de staat Colorado. Onderweg zien we zeker meer dan 1000 wagons her en der verspreid over de rails, waarom ze hier staan “ uit te rusten” is ons niet duidelijk maar de wielen roesten zo wel vast.

Opmerkelijk is dat de boomgrens hier ver boven de 3000 m ligt (3700 m). In Europa ligt deze rond de 2000 m. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat we hier op dezelfde geografische breedte zitten als Tunesië.

Na het passeren van de pas (oh, daar komt de naam vandaan), komen we uit in een enorm vlak agrarisch gebied: de San Juan Valley. Meer dan 40 mijl op een volmaakt rechte weg, met weinig verkeer, in een landschap dat platter is dan Nederland. Zelfs de richting was saai, de weg liep namelijk pal Oost (exact 090 op het kompas van de navigatie). Onderweg zien we veel verschillen in farms, de ene groot prachtig op toppen van de heuvels en dan andere in elkaar verzakte schuurtjes. We rijden nu naar Pagosa Springs waar net voor we bij het plaatsje wegwerkzaamheden zijn en we 15 mln moeten wachten. Vooral het complete dorp is een blikvanger. Op internet en in reisverslagen kun je veel lezen.Het hotel Spa centrum “Springs” is ook in oude stijl neergezet langs de rivier met prachtige tuinen en terrassen. Het San Juan Historical Museum is ook een aanrader, een huis ingericht in de jaren 30 40 stijl. De Pagosa Baking Company is een aanrader voor lekker gebak. In de Tequilas Pagosaen ook de Pagosa Brewing & Grill kun iets te eten Dit is een restaurantje in de jaren 60 stijl. Al met al een perfecte plaats om indien je dat wilt de reis te onderbreken, wij rijden gezien de file in het dorp door de wegwerkzaamheden maar door

In de hele streek zoals ook in de plaats Durango iets verder kom je veel Brewing Companys tegen maar ook Winerys en watersport activiteiten. Skateboardpark – Rafting Company – Recreation Centre. Ook een aanrader is het Durango Silverton Narrow Gauge Railroad & Museum, waar nog een prachtige kolen locomotief staat.

De temperatuur gaat in ieder geval de goede kant op, want hier is het nog maar 28 graden overdag. De ochtenden zijn wel een stuk koeler (8 graden, maar binnen 1,5 uur zit je al weer op de 20 graden). Uiteindelijk komen we begin van de middag (14.00 uur) aan bij ons hotel in Cortez de Best western Turquoise Inn aan, dit ligt vlak bij de ingang van het National Park Mesa Verde. Bij inchecken weer geluk, we krijgen de vip kamer. 2 slaapkamers met kingsize bedden en een living ruimte met bank stoel en tafel. Daarbij uitzicht over de pool en een groot overkapt gezamenlijk balkon met tafels en stoelen. Gelukkig blijven we hier 2 nachten.

We gaan gezien het nog mooie weer, eerst lekker van het zwembad te genieten. Voor straks hebben we weer en brewery op het programma staan, de main street brewery Cortez. http://www.mainstreetbrewerycortez.com/ou